chocolates, lollIpops, candies
nothing compares you to anything sweet
jansport, converse, adidas
you are not just a trend

clothes, bags, even in my checkList
nothing makes sense if youre nOne of these
iphone, samsung galaxy, name to me any gadgets,
still, you are more than these fascinating things

maybe, i’m becoming “too corny”
it’s because, you are Very precious to mE . . .

from the first time you said, “hi”,
from the moment i caught your eYe,
everything is not just a memOry
but a single part of me.

“time easily fades away”
just like what yoU’ve said before,
yet, the feeling i had for you will never fade
that’s for sure!

we’ve waited each other for two years and half in a row,
i patiently waited because I LOVE YOU AND THAT'S ALL I REALLY KNOW...

KIM.

The Purpose

I see myself as a warrior of Christ in the future. It would be a great opportunity to preach His Word and share my blessings to the world.

It was such a great accomplishment having conquered individuals who had turned their faces to God. We will multiply, grow and enlighten the mind of all deaf individuals who lack their faith in God.

This is not just an easy job especially for those who lack their faith on themselves.

Some of them may insult you. While others may defeat or frustate you neither.

You shouldn’t care whatever they utter against you. But if you really have the determination, you will attain success in your spiritual career.

 I strongly believe that living a life of purpose would offer a great purpose to me.

What’s with a Rainy Day Survival Kit?

We all witnessed how typhoon Ondoy wrought havoc upon our country last year.

We, at JCA , were also affected as 15^th Avenue became flooded.

Again, this rainy season, disease carriers are waiting for you outside.

How can you go to your destined place without packing-up your survival kit for this season?.

Here are few suggestions on how to survive.

Go, bring out your ballpen and paper so you can list down all of the things you need.



PREVENTION
IS BETTER
THAN CURE



Even though it’s not raining that hard, you should have your umbrella.

It’s essential, especially in days when the rain just can’t seem to stop.

Always remember to have your umbrella with you. It may be big, small, long or short

but without an umbrella,  I’m sure sick bay would be your next destination.

It may sound jologs to you but you can also bring a raincoat and a pair of boots.

Of course, it will offer you more protection against the floods.

Imagine soaking your bare foot on the flood. Yikes!

If I were you, I’d rather wear my soothing boots coz’ it will not only prevent you from getting foot diseases but it will also maintain your feet’s cleanliness and health.

 But, you don’t have to bring these all the time.

You have to be always informed of what is happening around you. Why don’t you watch news programs such as TV Patrol, Saksi and the like.

Through this, you would know when it will rain or not.

You might also want to subscribe to PAG-ASA text line.

I believe that it will send you updates everytime a storm signal is raised over a specific area.

Remember the old saying, prevention is better than cure.

It’s better to have a survival kit than to feel sorry in the end.

Tanglaw Ng Pag-Ibig

Just A Simple Love Story

Dapit-hapon na.
Humihimlay ang araw sa kanyang ginituang kanlungan.
Kaylamig ng simoy ng hangin na humahampas sa mga dahon ng punongkahoy kasabay ang pag-alon ng karagatan. Kaygandang pagmasdan ng nakakabighaning tanawin. Kahit sino ma’y mamamangha sa kanyang masisilayan. Sayang, hindi lahat ng nilalang ay nabigyan ng pagkakataong masilayan ang kagandahan ng kapaligiran . . . .

Habang lumalamig ang panahon, nararamdaman ko ang paghampas ng alon sa aking paanan.Ang pagtinag ng mga dahon at ang huni ng ibong nakasaklaw sa punongkahoy ay aking naririnig.
Ngunit ang hangi’y ‘di ko mahinuha kung saan patungo.
Kung maaari ko lang baguhin ang aking kapalaran, masisilayan ko ngayon ang lahat ng nakapaligid sa akin. Wala akong ginawa kundi makiramdam at makinig lamang upang matukoy kung ano ang nangyayari sa aking paligid. Ito’y aking nakagawian nang tanggalan ako ng kakayahang masilayan ang mundong aking kinalakihan.
“Bakit ganito kasaklap ang  tadhana’t kapalaran?” ang sambit ng mapusyaw kong damdamin.


Nagugunita ko pa ang mga panahong nakakakita pa ako. Noo’y nasisilayan ko pa ang tanawing ito na aking binibisita noong ako’y bata pa. Kaydaming magagandang alaala ang napakaloob dito, sa tabing-dagat at hanggang ngayo’y sariwa pa sa aking isipan.


Kailanma’y ‘di ko malilimutan ang lalaking nagbigay-kulay sa aking buhay.
Mula pagkabata, lagi na kaming magkasama. Nang kami’y mga musmos pa, kinagigiliwan na naming mamasyal sa tabing-dagat pagkagaling sa eskwela. Inaalis namin ang aming mga sapatos at naghahabulan habang nakapaa. Kung kami nama’y pagod na, pinapalipad namin ang aming mga saranggola, nagkukumpuni ng mga kabibe o ‘di naman kaya’y pinagmamasdan ang paglubog ng araw.


Kaybilis ng paglipas ng panahon.
Ni hindi namin namalayang dalaga’t binata ng pala kami.
Walang nagbago sa aming pagsasamahan. Sa halip, lalo pang tumibay ang aming pagkakaibigan. Turing nga namin sa isa’t-isa’y tunay na magkapatid.


Sa tagal ng aming pagsasamahan, kilalang-kilala na namin ang pag-uugali ng isa’t-isa. Kapag mayroon man akong dinadamdam, sinasabi ko ito sa kanya’t humihingi ng payo. Kahit ang aming mga nakahiligan at kakayahan ay naipamahagi na namin. Kung siya’y tumutugtog ng piyano, isinasabay ko naman ang aking tinig sa pagkanta. Nakahiligan din namin ang pagpipinta. Mula pagkabata’y nakahiligan na namin ito hanggang sa kasalukuyan. Kaya’t naisipan naming lumikha ng obra maestra sa tabing-dagat upang kami’y malibang noong bakasyon. Iginuhit naming dalawa ang karagatan.
Nang matapos ang aming pagpipinta, hindi maikukubling gayang-gaya nito ang kinagigiliwan naming tanawin. Isang nakakamanghang obra maestra.


Naalala ko rin kung paano nabuo ang aming lihim na pagtingin  sa isa’t-isa. Hindi man namin ito sabihin, mahahalata naman ito sa bawat kilos namin. Kapag kami’y magkasama, napapawi ang aming kalungkutan at napupuno ng hindi maipaliwanag na kaligayahan. Nais naming kami’y laging magkasama at huwag nang bumitaw pa.


Dumating ang araw na kailangan na niyang lumuwas patungong Canada upang ipagpatuloy ang pag-aaral sa kolehiyo. Niyaya niya akong pakasal sa kanya nang sa gayo’y hindi na kami magkakalayo. Nais man ng aking kalooba’y hindi maaari. Maraming dahilan kung bakit hindi pa namin kailangang maging ganap na magkasintahan. Kamamatay lamang ni Inang at labis ang hinagpis ni Itay sa kalungkutan. Laging nakatulala’t malayo ang iniisip ni Itay, parang wala na siya sa kanyang sarili.
Sa sitwasyon ni Itay, hindi ko maaaring iwanan at pabayaan lang siya. Pangalawa, salungat sa akin ang mga magulang ng aking iniirog. Magkaiba kasi ang antas amin sa buhay. Kung sila’y tinitingala’t ubod ng yaman, kami nama’y gumagapang sa kahirapan. Nang ipinakilala niya ako sa kanyang ina, hinusgahan niya kaagad ang aking pagkatao na naging sanhi ng pagtatalo ng aking mahal. Ni hindi ko makasundo ang kanyang ina.
Higit sa lahat, hindi pa iyon ang tamang oras para kami’y ikasal.


Pinilit siya ng kanyang mga magulang na lumuwas na sa Canada sa lalong madaling panahon. Naiintindihan ko ang kanyang mga magulang dahil para naman ito sa kinabukasan niya.
Bago siya lumisan, inihabilin niya sa akin ang obra maestrang aming iginuhit at ibinigay ang mamamahaling kuwintas na kanyang pinagipunan. Ito’y hugis puso at nakapaloob  dito ang aming larawan. Hindi mahalaga sa akin kung ito’y ginto, kung gaano man ito kakintab o kung ito ma’y nakakabighani kundi sinisimbolo nito ang aming wagas na pagmamahalan para sa isa’t-isa. Nagsisilbi itong alaala tuwing kami’y laging magkasama.
Kaya’t saan man ako magtungo, suot ko ang kuwintas at bitbit ko ang aming obra maestra.  Kapag ako’y nalulumbay, bubuksan ko ang suot kong kuwintas at susulyapin ang larawan naming dalawa. Napakahalaga ng obra maestra’t kuwintas para sa akin. Kahit ngayo’y isa na akong bulag, hindi ko dapat ito maiwala.Nangako din siyang pakakasalan niya ako sa kanyang pagdating. Ihahanda niya muna ang kanyang sarili at tutuparin ang kanyang pangarap na maging isang ganap na doktor.
Maghihintay ako sa araw na ito dahil alam kong hindi niya ako bibiguin.


Nang siya’y tuluyang nawala sa aking piling, tuluyan ding naglaho ang saya sa aking mga ngiti. Ngayon, pasan-pasan ko ang mga suliraning sumubok sa aking katatagan. Huminto ako sa pag-aaral dahil nakapako ako sa pag-aaruga kay Itay . Hindi ako titigil hangga’t  hindi siya bumabalik sa kanyang katinuan. Nagbunga rin ang tiyaga ko kay Itay sapagkat bumalik siya sa kanyang tamang pag-iisip. Akala ko’y tapos na ang aming kalbaryo sa mga problema ngunit nangyari ang hindi inaasahan.


Habang patuloy ako sa pag-aaruga kay Itay, unti-unting lumabo ang aking paningin.Pinagsawalang-bahala ko ito at walang tigil sa pag-aaruga sa kanya.Nang bumangon ako mula sa kama, wala akong makita. Siguro’y gabi na kaya napakadilim ng paligid. Inutusan ko si Itay na buksan ang ilaw. Napakaliwanag daw para buksan pa ang ilaw at aksaya lang daw ito sa kuryente. Doon na ako nagtaka. Noong una, ayaw kong maniwala kay Itay. Baka nagbibiro lang siya. Ngunit, naramdaman ko ang haplos ng init ng araw.Tinanong ni Itay kung nakikita ko raw ang kanyang mga kamay na itinapat niya sa aking mukha.
Ang nakikita ko lamang ay kung gaano kadilim ang paligid..
Hindi ito maaari ! Hindi ito maaaring mangyari sa akin!!! Labis ang pighati ng aking puso.
Tumulo ang luha sa aking mga mata at napaluhod sa pagdadalamhati.
Dahil isa na akong . . . . . bulag.

Matinding pagsubok ang kinakaharap ko ngayon. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako tatagal. Nauwi sa bangungot ang aking buhay. Marami pa akong pangarap na gustong abutin. Ngayo’y hanggang pangarap na lamang ang lahat ng ito.Sa sitwasyong ito, hindi ko na masisilayan ang mukha ng aking kababatang si Noel.
Hindi ko na rin matutupad ang pangako ko sa kanya...


Napakasaklap ng tadhana’t kapalaran.
Tuluyan akong nabulag dahil hindi naagapan ang aking karamdaman.
Kasalukuyang naghahanapbuhay si Itay para makaipon ng pankonsulta sa doktor.Pumarito ang ninang upang tulungan si Itay sa pag-aalaga sa akin.


“Claudia !”
Sino ang tumawag sa aking pangalan? Noel?
Bigla akong napalingon ng may kumalabit sa aking likod.
Iyon pala’y si Ninang Salve, hindi si Noel.
Nagtungo na kami papuntang Maynila upang ipakonsulta ang aking mga mata at nagbabakasakaling muling masilayan ang mundong aking ginagalawan.Hindi ko makakalimutang dalhin ang obra maestra’t ang kuwintas na lagi kong suot.Sa Maynila ako ipinakonsulta sa doktor para makasiguradong hindi masayang ang pinag-ipunan
ni Itay.


Ibang-iba ang Maynila sa probinsya.
Sa aking kinalakihan, mas payapa ang pamumuhay ko roon.
Samantalang dito, sa Maynila, hindi ko matukoy kung ano ang nangyayari sa aking paligid.Napakaraming tao , halu-halo ang mga tunog. Nariyan ang bosina ng mga sasakyan, sigawan ng mga rallyista at marami pang iba. Hinigpitan ko ang kapit ko kina Itay at Ninang Salve upang tulungan ako sa paglalakad.


Nakahanap na kami ng matutuluyang tirahan. Masikip ngunit mas tahimik dito kaysa sa labas.Nagpahinga lang ng sandali ang Itay pagkagaling sa aming biyahe. Lumakad na rin kami sa ospital. Nag-iba ang pintig ng aking puso sa loob ng pagamutan. Ibinubulong nito sa akin na may kakaibang mangyayari.Buti na lamang ,kasama ko sina Itay at napanatag ang aking kalooban. Pinapasok na ako ng nars sa loob ng klinik. Napakaraming katanungan ng doktor. Binigyan niya ako ng reseta. Kinakailangan ko raw operahan ngunit hindi hindi namin kakayanin  ang halagang iminumungkahi ng doktor. Pumunta ako sa isang silid kung saan maaaring makapahinga ang pasyente sa kama. Binabalak ni Itay na magpakonsulta ako sa ibang doktor kung saan hindi kalakihan ang aming babayaran. Pinalabas ko kay Ninang ang obra maestra galing sa aking bagahe. Nakatulog kami ng sandali at nagmamdaling umalis.
Dahil sa pagmamadali, naiwanan ko ang pinakamahalagang alaala sa akin ni Noel. . .


Sa silid na pinanggalingan ni Claudia, pumasok ang isang doktor at hinahanap ang pasyenteng inirekomenda sa kanya.
Ngunit pagpasok niya sa silid, wala siyang naabutan. Ang nadatnan niya lang doon ay isang nakakamanghang obra maestra.
Pamilyar ang larawang ito sa kanya.
Sa mga oras na ito, binalikan niya ang kanyang nakalipas.
Hindi siya makapaniwala sa kanyang nakikita.
Hindi...hindi ito maaari...Ang obra maestra!!!



Dali-dali siyang tumakbo papunta sa nars.
Tinanong niya kung sino ang nanggaling sa silid na iyon at tama ang kanyang akala...
“Si Claudia, si Claudia nga!!! Mungkahi ni Noel, na ngayo’y naging doktor na.
Tumalon siya sa sobrang tuwa. Humarurot ang  sasakyan at wari’y nagmamadali.  Ang tumatak lang sa kanyang isipa’y dapat makita na ang aking pinakamamahal, walang iba kundi  si Claudia!!! Pinuntahan niya ang inuupahan nina Claudia. Kumatok sa pinto at ang sumalubong sa kanyang harapan ay ang itay ng kanyang mahal. Una, ibinalik muna niya ang obra maestra at kagaad na hinanap si Claudia.
Nang nakita na niya ang kasintahan, niyakap niya ito sa tuwa.

“Claudia, ako ito, si Noel” sambit ng doktor. “Noel? Ikaw ba’y si Noel?” tanong naman ni Claudia. Nang titigan ni Noel ang mata ng iniirog, doon niya nalamang nabulag na si Claudia.

Doon  niya nalaman kung bakit ‘di sumulpot si Claudia sa kanilang muling pagkikita sa pinag-usapang tagpuan-sa simbahan malapit sa
tabing-dagat.
Dahil, iyon ang araw kung kailan tuluyang nabulag si Claudia. . . . . .
Isinalaysay ng Itay ang nangyari sa akin.
Ikinalungkot naman ni Noel ang nangyari sa kasintahan.
Sa kagustuhan ni Noel na maibalik ang paningin niya, siya ang sumagot sa pambayad nila sa pang-opera.

Pagkadilat ng aking mga mata’y, nakita ko na ang matagal kong hinahanap. Napuno ng ligaya ang aking damdamin. Lumiwanag ang aking paningin at iyon ay dahil sa tanglaw ng kanyang pagmamahal sa akin-tanglaw ng pag-ibig.

Upang makapamuhay ng maayos, ikinasal kami sa tabing-dagat sapagkat  nakapaloob dito ang aming mga alaala.
Gayunpaman, panatag sa loob ng magulang ni Noel na magpakasal kaming dalawa sapagkat nais nila ay ang kaligayahan ng kanilang pinakamamahal na anak.

                                                                                                                                                                                        
Nabuhay kami ng payapa. Nagbunga ang aming pagmamahalan ng dalawang supling.Wagas ang aming pagmamahalan sa hirap man o sa ginhawa.

Dito nagtatapos ang aming kuwento.

Kalikasa’y Nananaghoy

Isinulat ni: JUANINO, JAN JASTINE.

 Sa tuwing takip silim

Ang kapaligira’y kulimlim

Naghahasik ng malamlam na liwanag

Sa mga pusong nababagabag

Nagsisipaghayo ang mga damdamin

Kahalina sa ginintuang mithiin

Kasalukuya’y naghahari ang karimlan

Sariwang pag-asa ang dala sa kinabukasan

Pag-asang maibalik ang bighani ng kalikasan

Na inaasam-asam ninuman

O, kayganda ng kahapon

Kaygandang pagmasdan ng paligid saan ka man naroon

Nang imulat ko ang aking mga mata sa kasalukuyan

Ano itong aking nakikita sa buong kapaligiran?

Damdamin ko’y yumabong sa panghihinayang

Ni hindi makapaniwala sa aking nasilayan

Tuluyang nagbago ang kinagigiliwan kong tanawin

Bagamat ang paglubog ng araw ay nagbago rin

Kasabay ng paglipas ng oras

Wari’y ang kagandahan ng kalikasa’y kumupas

Ang dating sariwang simoy ng hangi’y

Napalitan ng nakakasulasok na amoy ng basura

Tubig-dagat na dati’y kulay asul

Ngayo’y kulay itim na

Kabundukang puspos sa punongkahoy

Nakalbong tuluyan sa pagtotroso

Likas-yama’y inaabuso ng lubos

Ngayo’y unti-unti ng nauubos

Sa pagdaan ng panahon

Bighani ng kalikasa’y naglaon

Napakabilis ng mga pangyayari

Bagkus ay nakapagdulot pa ng pighati

Habang naririmarim sa kinasadlakan ng kalikasan

Naulinigan ko ang ungol, taghoy ng isang nahihirapan

Sambit niya’y , ‘‘Tulong! Tulong! Tulungan mo kami...”

Nababalutan ng hinagpis ang mahiwagang tinig

Luminga-linga ako sa paligid

Kung saan-saang dako ko hinanap

‘Di ko mahanap kung saan nanggaling ang tinig na iyon

Buong sipag ko pa ring tinanto, subalit wala

Humahampas sa aking paanan ang alon ng dagat

Ang natataning aliw-iw ay nagbibigay ng hudyat

Hindi ako nahihibang o nananaginip lang

Sapagkat panaghoy ang lahat ng aking napapakinggan

Kalikasa’y hunihingi ng tulong:

“Usigin mo ang pumapatay sa amin,” wika ng tinig

Nagugulumihanan ang isipan at napatanong

Sino ang pumapatay sa inyo? Sino ang may kagagawan ng pinsalang ito?

Ikaw na naglalagak ng basura sa aming dalampasigan

Kayong naghahagis ng lason sa isda’t yamang-dagat

Kalapastangan ang inyong ginawa

Mga walang awa!!!

Labis ang pagdadalamhati ng Inang Kalikasan

Hinggil sa pinsalang nakamtan

Poot ang nananalaytay sa ugat ng mga punongkahoy

Damdami’y namumutawi habang wagas ang pananaghoy

Kabataan, Sumulong Ka!!!

Bawat mamamayan may tungkuling isinasakatuparan
Bata man o matanda-walang sinisinuman
Nakatadhana mula sa nakaraan
Itinaguyod hanggang sa kasulukuyan

Mula sa wika ng bayaning magiting:
Kabataan ang susi sa pag-asang darating
Nananalaytay sa kanilang mga ugat
Ang katapusan ng paghihirap ng ating bayan

Kabataan, sino ka nga ba?
Dapat ka nga bang hangaan talaga?

Kabataan ang sumasagisag
Ng henerasyong magilas...matatag!
Ang puhunan namin ay talino't lakas
Alang-alang sa magandang bukas

Bagong Pilipino ang susulong

Sa pagpapaunlad ng ating ekonomiya
Kabalikas ka namin at laging nakahanda
Sa pagsulat at pagsasalita,
Wikang Filipino ang pinipithaya

Bawat kabataan nagkakaisa para sa kaunlaran
Paniniwalang may liwanag na makakamtan
At ang pawag sigaw...
Bangon! Para sa minimithing pag-asa at kalayaan!

Look at me, I'm lonely

Shadows playing against the wall
That's all that I can see
No one even bothers me to call
Yet I want to say, look at me,
I'm lonely ...

You are too busy
To take notice of me,
Don't you know that a hug
Will let me be in state of bliss?
Or a welcoming smile
Will make me all the waiting worthwhile?
Look at me,
I'm lonely...